Het is alweer een tijdje geleden dat ik geschreven heb. Wat gaat een jaar snel en wat kan er veel gebeuren.

Ik heb vaak een begin van deze blog in mijn hoofd gemaakt maar ga er nu toch

eens goed voor zitten.

Afgelopen jaar was een periode van hard werken en veel

mooie nieuwe ervaringen.

Het was een jaar waarin ik beter voor mezelf heb leren zorgen, ‘nee’ heb leren zeggen en keuzes heb durven maken.

Jij en ik
We zijn een onafscheidelijk duo

Je bent zo lief
En zo zacht
Ik kriebel dan ook graag over je vacht

Je kijkt me vaak zo onderzoekend aan
En geeft me dan een lebber op mijn wang

Ik was bang voor jullie, heel bang. Dankzij jou heb ik jullie leren vertrouwen en liefhebben. 

Wil je lezen waar ik bang voor was en hoe ik mijn angst heb overwonnen? Lees meer..........

Hoe vaak nemen we eigenlijk de tijd om STIL te staan?.....
Juist ja, veel te weinig.

Door stil te staan kan je pas goed zien wat er allemaal om je heen gebeurt en

wat er voor moois is.

Eigenlijk is het mindfull wandelen. Je wordt je bewust doordat je hier de tijd

en stilte voor neemt.Door die rust maak je ruimte voor nieuwe dingen, zo komen er bij mij vaak ineens creatieve ideeën of plannen op van dingen die ik allemaal wil gaan doen.
Wat kan het jou opleveren?..........

Goeiemorgen nieuwe dag

Ik ben niet altijd blij, maar begroet je wel met een lach.

ik doe de gordijnen open en zie het licht

de zonnestralen verwelkom ik op mijn gezicht.

ik probeer er het beste van te maken

en me door de vrolijke dingen te laten raken.

Een break…. ..Een pauze......jullie kennen het allemaal wel, een tijdelijke stop. Een moment om even bij te komen of de zaken opnieuw te bekijken. Een moment dat wij als mensen allemaal nodig hebben, want na een pauze kan je er vaak weer met frisse moed tegenaan.

Ook wij kunnen wel een pauze gebruiken.

Zoals sommigen van jullie weten of op mijn website gelezen

hebben, heb ik enkele jaren geleden een depressie gehad.
Om te stabiliseren en stabiel te blijven slik ik antidepressiva. Niks raars of engs aan, gewoon elke dag een pilletje om de ontbrekende stofjes in mijn hoofd te compenseren.

Ik noem het ook wel eens “het gelukstabletje”. Niet dat alleen het pilletje je gelukkig maakt hoor, daar moet je veel voor doen en hard aan (blijven) werken.

Nou ligt er nog best een taboe op het gebruik van

antidepressiva en al helemaal in combinatie met zwanger zijn of willen worden. Daarom schrijf ik hier dit keer mijn blog over, om meer kenbaarheid te geven aan de

mogelijkheden die er zijn wanneer je in een soort gelijke situatie zit.

Sinds we bezig zijn met onze gezinsuitbreiding zie ik natuurlijk veel zwangere vrouwen en baby’s. Véél baby’s.
Dit zal er wel bij horen denk ik omdat ik er nu extra op let.
Ik zie ze overal ; in mijn omgeving, op straat, op facebook en instagram. Bolle buiken, prachtige babyfoto’s, schattige kinderkleertjes, speelgoed en nog veel meer. Maar waar ik voornamelijk op let zijn de uitdrukkingen van aanstaande moeders en van hen die achter de kinderwagen lopen.
En dan heb ik het over die trotse blik.

Daar gingen we dan, op naar onze tweede afspraak in het

ziekenhuis bij de fertiliteitskliniek.

Ik had net die ochtend het vreselijke nieuws over de IVF trajecten van het UMC Utrecht gelezen. Dit doet mij beseffen hoe afhankelijk je van een ander bent en dat de ander ook fouten kan maken.

Fouten die rampzalig zijn voor alle stellen die dit getroffen heeft. Dit maakt mij bang.

Ik was voorbereid op nare onderzoeken, instructies voor het hormoon spuiten en veel vervolgafspraken. We hadden het patiënten boekje goed gelezen en wisten dus wat ons te wachten stond.

Gisteren was het dan zo ver, onze eerste afspraak in de

fertiliteitskliniek.

Ik had me er van alles van voorgesteld en over gelezen en daar zat ik dan, in de wachtkamer met een kopje koffie dat me door de zenuwen niet smaakte.

De afgelopen weken heb ik afscheid moeten nemen van een paar voor mij héél belangrijke dingen. Namelijk van het ideaalbeeld om ‘spontaan’ zwanger te worden en van mijn kitten die plotseling overleed. Daarnaast verhuizen wij over een maand en zal ik ook afscheid moeten nemen van mijn fijne huisje, mijn veilige plekje.

Het is de week van de vruchtbaarheid.
De slogan luidt: ‘ Ook ik ben 1 van de 6’.

Dit komt wel even binnen bij me…..ik word er verdrietig van, het is zo confronterend en onzeker allemaal. Er spoken van allerlei vragen door ons hoofd. Eerst zullen we onze wachttijd moeten overbruggen, pas dan komt er meer duidelijkheid. Hoe lang die wachttijd is?..

Daar is dan hèt moment, het moment dat je nóóit verwacht. Waar je stilletjes wel rekening mee hebt gehouden maar niet vanuit gaat. Het moment dat mij veel stof tot nadenken geeft. Wat me aan het wiebelen maakt en wat me triggert welke kant ik op ga denken.
Het nieuws dat mij raakt en tegelijk verlamd.

Een paar jaar geleden durfde ik het…
ik kon het niet meer…
Het kostte me te veel energie en ik bleef in hetzelfde cirkeltje rond draaien…
ik kwam niet verder…
Toen besloot ik het…
ik zette mijn masker af….

Chaos in je hoofd en weer orde willen krijgen?

Heb je ook wel eens chaos in je hoofd? Het gevoel dat er duizend dingen in zitten terwijl er maar een paar in passen? Het gevoel dat je niet weet waar je moet beginnen en dat je je dan uiteindelijk nèrgens meer toe kunt zetten.

En je jezelf nog naarder voelt omdat je je nou toch echt had voorgenomen in actie te komen?
Je ziet alles liggen maar blijft er naar kijken.

Kortom alles behalve actie dus.

Dromen over je leven, over je toekomst, over wat je nou ècht graag zou willen doen, of zijn, en vooral met wié je wilt zijn.

Dit zijn dingen die je jezelf wel eens af kan vragen.

Iedereen droomt wel eens over hoe mooi het kan zijn ‘als dit’ of ‘als dat’.

Juist door te dromen geef je koers aan je eigen leven, en bepaal jij de richting die je op wilt gaan. Door groot te dromen creëer je als het ware je eigen moodboard voor de invulling van je leven. Wanneer je dit voor ogen houdt zal het makkelijker zijn dicht bij jezelf te blijven en zelf de regie over je leven te krijgen of te houden.

Want dat is zó belangrijk om jezelf goed te blijven voelen, ‘nee’ durven zeggen en de baas over je eigen agenda te blijven.

Ken je dat, dat je je de éne dag supergoed, sterk en blij

voelt en de andere dag jezelf vreselijk voelt?

Dat je de éne dag het gevoel hebt dat je alles kan en je de volgende dag denkt niets te kunnen?

En dat je niet weet wanneer die goede en slechte dagen zijn?

Hier wil ik graag wat over vertellen, ik heb hier de afgelopen jaren veel ervaring mee opgedaan, wat ik graag met jullie wil delen.

Misschien is er wel iemand in je omgeving die een depressie

heeft, heeft gehad of zich soms depressief voelt. Misschien voel je jezelf wel eens depressief en herken je je hierin.

Het kan lastig zijn om de juiste dingen te zeggen tegen iemand met een depressie en je een goede houding te geven.

Doordat ik zelf een depressie heb gehad weet ik wat belangrijk is in de omgang met een depressief persoon, wat helpend kan zijn. Deze kennis wil ik graag met

je delen.

Keuzes maken is:

verantwoording nemen

je eigen doel nastreven

durven veranderen

Je hebt altijd een keuze, in wat voor situatie je ook zit,

en wie je ook bent.

Kiezen tussen ja en nee, tussen jezelf en de ander.
Het leven bestaat uit keuzes maken, over van alles en nog

wat.

Kleine keuzes ,grote keuzes, belangrijke en minder               belangrijke keuzes.